Bazen bir şey okuyunca işte bunun altına imzamı atarım deriz ya aynen öyle bir söz. İnsan kendini kaptırmışçasına yaşayıp gidiyor bir şeylerin ardından. Hiç kendini sorgulamıyor.
Çünkü tek amacı sahip olup unutmak. Bir sonrakine... Bir sonrakine... Ruhsuz bir hayat bazen. Peki sahip olmadan beklemeyi biliyor muyuz acaba? Daha ne kadar sabredebileceğimizi? Böyle bir gücün varlığından haberdar mıyız kendimizde?
İşte günlerden bir gün dank eder insanın kafasına meğer ne gereksiz şeylerin ardında harcamışım kendimi... Çok değil 2 dakikanızı ayırın şimdi ve sizi en çok üzen perişan o hevesleri bir düşünün.
Gerçekten değer mi?
O hevesleri yüceltirken kendimizi değersizleştirmeye...
Bir düşünün...
|